نکاتی درباره دعوای بچه ها در خانه

یکی از مشکلات بزرگ خانواده ها، دعوای بچه هاست. وقتی تعداد بچه ها بیش از یک نفر می شود، حس رقابت و حسادت در آنها شعله ور شده و جنگ و نزاع میان آنها بالا می گیرد، آن یکی، دیگری را نیشگون می گیرد، دیگری او را هل می دهد و داد و بیداد راه می اندازد. یکی اسباب بازی دیگری را بر می دارد، آن یکی کتاب و دفتر او را خط خطی و پاره می کند… بعضی وقت ها هم با یکدیگر کتک کاری می کنند. البته بیشتر این ناسازگاری ها و دعواها به خاطر جلب توجه پدر و مادر است، زیرا بچه ها می خواهند تنها محبوب پدر و مادر باشند و دیگری در قلب آنها جای نداشته باشد. به هر حال این جنگ و دعواها میان هر خواهر و برادری شکل می گیرد و امری طبیعی است، فقط باید مراقب باشید تا به یکدیگر آسیب نرسانند.

اگر می خواهید بچه ها با یکدیگر جنگ و دعوا نکنند به نکاتی که در ذیل اشاره می شود توجه کنید:
ـ طرز رفتار و نحوه گفتار والدین روی خلق و خوی کودکان تاثیر می گذارد. زیرا بچه ها شما را الگوی رفتاری خود قرار می دهند. دعوا و کشمکش پدر و مادر، گاهی باعث نزاع میان آنها می شود. وقتی بچه ها مشاهده می کنند که پدر و مادر دائما با یکدیگر بگو و مگو می کنند، از آنها یاد می گیرند و با خواهر و برادرشان مدام دعوا می کنند، اما اگر شما والدین آگاه با افراد خانواده با محبت برخورد کنید آن وقت بچه ها از شما می آموزند که با خواهر و برادر خود مهربان باشند و آنها را دوست بدارند.

ـ ممکن است گاهی اوقات در خانواده ها بویژه در خانواده های پرجمعیت بچه ها برای جلب توجه والدین، با خواهر یا برادرشان دعوا کنند. اما متاسفانه بیشتر والدین نسبت به جنگ و دعوای بچه ها بی توجه هستند یا آنها را به حال خودشان رها می کنند یا با عصبانیت و داد و فریاد آنها را از هم دور می کنند شاید نزاع میان بچه ها برای مدت کوتاهی تمام شود، اما بعد از مدتی دوباره شروع خواهند کرد. بنابراین پدر و مادر باید با عقل و تدبیر و صبر و حوصله عوامل اختلاف را بشناسند و برطرف سازند، بعد با پادرمیانی نزاع میان بچه ها را تمام کنند. چرا که ممکن است بچه های بزرگ تر به کوچک ترها آسیب برسانند و فاجعه ای جبران ناپذیر بوجود بیاورند.

ـ وقتی بچه ها با هم دعوا می کنند ممکن است یکی از آنها پشت سر خواهر یا برادرش، بدگویی یا سخن چینی کند، در این صورت شما نباید از کودکی که پشت سر خواهر یا برادرش بدگویی کرده است طرفداری کنید، زیرا ممکن است عادت به بدگویی یا سخن چینی کند و خواهر و برادر خود را مورد آزار و اذیت قرار بدهد. بنابراین بهتر است در نزاع های کوچکی که میان بچه ها صورت می گیرد، به طور مستقیم دخالت نکنید و به سخن چینی آنها اهمیت ندهید، بلکه اجازه بدهید خودشان مشکل شان را حل کنند. (البته از دور مراقب آنها باشید)

ـ در بیشتر مواقع نزاع بچه ها به خاطر بیکاری و بلاتکلیفی است، سعی کنید برای آنها کار یا سرگرمی ایجاد کنید تا نزاع میان آنها کمتر شود. بخصوص اگر آنها را به بازی های دسته جمعی یا کارهای گروهی مثل درست کردن کاردستی و… تشویق کنید، بسیار خوب خواهد بود.

ـ وقتی شما والدین آگاه و با تدبیر مشاهده کردید بچه ها مشغول بگو و مگو با یکدیگر هستند، پیش از این که این بگو و مگوها تبدیل به یک دعوای جدی شود، با یک پیشنهاد خوب دعوای میان آنها را تمام کنید. به عنوان مثال، وقتی که هر دوی آنها می خواهند با رایانه بازی کنند با لحن محبت آمیزی به آنها پیشنهاد بدهید، یک ربع شما بازی کن یک ربع هم شما.

ـ وقتی بچه ها بدون جنگ و دعوا ساعت ها با هم بازی می کنند آنها را تشویق و تحسین کنید. تشویق بهترین و موثرترین وسیله تربیت می باشد، در روح و روان آنها اثر می گذارد و آنها را برای انجام کارهای خوب ترغیب می کند. برای مثال، هنگامی که یکی از بچه ها، اسباب بازی هایش را به خواهر یا برادرش می دهد، او را به خاطر کار خوبی که انجام داده است، تشویق کنید و به او بگویید که چه کار ارزشمندی انجام داده است.

ـ همیشه سعی کنید محیط خانه را آرام نگه دارید. وقتی فضای خانه آشفته و در هم بر هم باشد، و پدر و مادر هم دائم با یکدیگر بگو و مگو و مشاجره کنند، بچه ها در این فضای نا آرام، دچار اضطراب می شوند، نق می زنند و غرغر می کنند و مدام با خواهر و برادرشان دعوا می کنند.

این نکته مهم است که ممکن است بچه ها بعد از مدتی به این داد و فریادها عادت کنند، اما به لحاظ روحی و روانی آسیب جدی می بینند، تندخو و بداخلاق می شوند و همیشه می خواهند با دیگران بجنگند. بنابراین شما پدر و مادر آگاه بهتر است جلوی بچه ها با یکدیگر دعوا و بگو و مگو نکنید و محیط خانه را همیشه آرام نگه دارید تا بچه ها احساس امنیت و آرامش کنند.

نسرین علی محمدی؛ روزنامه جام جم