ازدواج های ناپایدار دنیای مجازی
ازدواج در اسلام یک سنت الهی و یک حکم فطری و هماهنگ قانون آفرینش است. انسان برای بقای نسل و همچنین آرامش جسم و روح ازدواج می کند. ازدواج در عرف و شرع، پیمان زناشویی است که بر اساس آن، برای مرد و زن در برابر هم، تعهدات اخلاقی و حقوقی دارد که سرپیچی از آنها، عقوبت و کیفر در پی خواهد داشت. در هر آیینی، ازدواج با قوانین و مقررات ویژهای صورت میگیرد، زندگی مشترک افقی روشن و جلوهگاهی زیبا برای تولدی دوباره است، مشروط بر آنکه وجوه ضروری این اشتراک، یعنی تواناییها و مهارتهای خاص و سازنده در تفکر، بینش و عملکرد انسان رؤیت شود.
همان طوری که بسیاری از مبانی مقدس دچار آسیبهایی میشوند، بحث مهم ازدواج هم از آسیبها و آفتها بینصیب نمانده است.در این میان دختران و پسرانی وجود دارند که بنا به دلایلی نتوانستهاند شریک زندگی خود را انتخاب و پیدا کنند و به دنبال شیوهها و روشهایی برای یافتن زوج مناسب میگردند. این عدم توانایی جوانان در انتخاب صحیح یا ترس از ازدواج و در برخی موارد کنار کشیدن خانوادهها از تصمیمگیری جوانهایشان و رها کردن آنها به حال خود، فرصتی برای عدهای افراد سودجو فراهم میآورد تا با ایجاد مراکز همسریابی غیر قانونی با عناوین مختلفی از جمله ازدواج موقت و دائم در این زمینه در فضای مجازی فعالیت کنند. مراکز همسریابی مدلی از مراکز مشاوره ازدواج هستند که در حال حاضر برای افزایش ازدواج موقت یا دائم فعالیت میکنند. اما برخی از این مراکز، فعالیت خود را در قالب سایتهای اینترنتی انجام میدهند تا شاید اثری از خودشان به جا نگذارند و کسی نتواند به آنها شکایتی وارد کند.
با توجه به پیچیده شدن روابط اجتماعی و ورود ابزارهای ارتباطی جدید، آشنایی و ازدواج از طریق اینترنت و اکتفا به اطلاعات محدود رد و بدل شده نمی تواند زندگی پایدار، امن و مطمئنی را پایه ریزی کند. شاهد بارز این وضعیت، افزایش روند طلاق در جامعه همراه با گرایش برخی افراد به سوی آشنایی با یکدیگر از طریق اینترنت و به عبارت دیگر، ازدواج های اینترنتی است.کارشناسان می گویند، این گونه ازدواج ها به دلیل مبتنی نبودن بر پایه های فرهنگی و ارزشی جامعه و آشنا نبودن افراد با یکدیگر و ارزش های خانوادگی طرف مقابل، به سرعت فرو می پاشد.در حقیقت امکان فریب افراد در فضاهای مجازی و اتاقهای گفتگو بیش از زمانی است که افراد رو در روی هم قرار گرفته و در مورد اطلاعات شخصی خود سخن میگویند.محیط های مجازی و اینترنتی به گونهای است که به راحتی میتوان از احساسات دروغین سخن گفت، اما امکان آنالیز رفتارهای احساسی وجود ندارد و در نتیجه این نوع رفتار را میتوان در دنیای مجازی پنهان کرد. ازدواج، فرایندی است که در هر جامعه آداب و رسوم خاص خود را دارد. زمانی که جوانان با کنار گذاشتن واقعیتها به ازدواجهای اینترنتی اقدام میکنند نشان میدهد که اتاقهای گفتگو مکان مناسبی برای انتخاب همسر و ازدواج نیست.در گذشته افرادی که معمولا ریش سفید خانواده بودند زمینه آشنایی و ازدواج جوانان را فراهم می کردند در حال حاضر این سنت حسنه تاحدودی از بین رفته است و به همین دلیل شکل آشنایی برای ازدواج نیز تغییر کرده است.
همسر گزینی اینترنتی در جامعه ایران یک پدیده نوظهور تلقی می شود و این پدیده در جوامع غربی سابقه بیشتری دارد. اینترنتی شدن روابط اجتماعی در جامعه امروز ایران به طرز ناباورانه ای بیان کننده این واقعیت است که گپ و گفت ها و مراودات دوستانه در دنیای مجازی در حال تبدیل شدن به فرهنگی پذیرفته شده است.بسیاری از کارشناسان معتقدند که حذف خانواده از فرایند ازدواج و ورود
سایت های اینترنتی در امر ازدواج تبعات زیادی را به همراه داشته است به طوری که ازدواج های اینترنتی این سنت مقدس را به یک معامله ساده تبدیل کرده اند.در حالی که ازدواج از یک قداست و اهمیت ویژه ای برخوردار است.برای ایجاد یک زندگی مشترک، افراد باید با هم صحبت کنند، همدیگر را بشناسند و به تفاهم برسند اما در فضای مجازی چنین فرصتهایی وجود ندارد.
ازدواج هایی که زمینه آن از دوستی خیابانی یا آشنایی از طریق چت و اینترنت باشد همان طور که خیلی راحت شکل می گیرد، خیلی زود هم از هم می پاشد.بیشتر ازدواج هایی که بر اساس دوستی پیش از ازدواج (در فضای مجازی) بنا شده باشد به جدایی و طلاق منجر می شود، زیرا خود آنها که پیش از ازدواج مرتکب حرام شده اند، پس از ازدواج به یکدیگر مشکوک می شوند که شاید همسرشان با اشخاص دیگر رابطه نامشروع داشته باشد، لذا چیزی که اساس و پایه اش از حرام باشد مداومت و برکت ندارد.
منبع: روزنامه رسالت، مریم حسین آبادی